خروج 300 چاپخانه از چرخه فعالیت در سال 92 و 93 به نوعی ناقوس بد صدایی بود که برای صنف چاپخانه داران به صدا درآمد و هیچکس به کمک و مدد این سرمایه های ملی نیامد و چاپخانه ها یکی یکی چایخانه شدند.

به گزارش آژانس خبری چاپ و بسته بندی ایران، اتحادیه های صنفی که یار و یاور اصناف و بازوی توانمند آنان هستند در این وانفسای ورشکستگی نه تنها هیچ کمکی نکردند بلکه رییس آن زمان ابتدا کل ماجرا را انکار کرد و سپس در ابتکاری جالب انگیر ورشکستگی را به تغییر شغل تعبیر نمود!

طناب تخلف بلاخره به پای رییس اتحادیه چاپخانه داران تهران گره خورد و عزل و برکناری عاقبت این رییس اتحادیه گردید از راس به زیر کشیده شد.

اما این پایان کار نبود، افول اقتصاد و نداشتن چشم انداز اقتصادی مناسب به همراه عدم بازاریابی و بازارسازی دست به دست هم دادند تا دوباره رنگ رخساره صنعت چاپ مهتابی شود و خطر ورشکستگی بیخ گوش اهالی پر پر کند.

متاسفانه دوباره رییس جدید همان اتحادیه بجای تدبیر و تامل چاپخانه داران را این بار مسافرکش برشمرد و متاسفانه با این ادبیات خاص شاید خط بطلانی بر توانمندی اتحادیه کشید.

شان و ارج رانندگان محترم و مسافرکشان زحمت کش پایتخت بر هیچ کس پوشیده نبوده و نیست، اما آیا این گفتار درخور رییس اتحادیه فرهنگی چاپخانه داران تهران است؟

تبادر و کمک ضرب المثل به یاری مان آمد تا یادآور شویم که ژنرال کوتاه قد هیچگاه سربازان و فرماندهان بلند قامت بکار نمی گیرد، پس اتحادیه چاپخانه دارن تهران باید با کمک بلند قامتان اقتصادی نقش پر رنگ تری برای اهالی و اعضا خود در بازار کسب و کار رقم زند. کاری سخت که نیاز به برنامه ریزی مدون و پشتکار دارد.