به گزارش آژانس خبری چاپ وبسته بندی ایران، دوستان چاپخانه داری که سالهای سال لطف و احترام متقابل را برای ما و همکارانمان به ارمغان آورده بودند، از این رو پیگر اخبار و فعالیت هیا هیات مدیره جدید بودیم. روز سه شنبه 13 مرداد با دفتر اتحادیه تماس از سوی آژانس گرفته شد و از خانم منشی درخواست ارسال اخبار مربوطه به فعالیت ها شد.
قرار شد که فردا به هماهنگی رییس جدید! به درخواست ما پاسخ داده شود، تماس روز چهار شنبه بعد از اینکه هیات مدیره از اداره اماکن استان بازگشتند بدون اطلاع به رییس اتحادیه وصل شد و آقای علینقی با بدترین لحن ممکن شروع به سخن گفتن کردند!!!
علینقی : شما به چه حقی به منشی ما زنگ زدی و گفتی چه خبر؟( لحن گفتار تهران 1340)
خبرنگار آژانس: سلام روز بخیر استاد، نگفتم چه خبر، گفتم از اخبار اتحادیه چه خبر، طبق گفته خودتون قرار بوده که اخبار برای انتشار به ما بدهند
علینقی: نه ، نه صدای شوما ضبط شده و من پیگیری می کنم، به چه حقی به منشی گفتی چه خبر! شوما حق نداری بگی چه خبر!!!
خبرنگار آژانس: استاد لطفا صدای ضبط شده را گوش کنید اصلا این دیالوگ برقرار نشده؟ تازه خبرنگار نگه چه خبر پس کی بگه !
علینقی: آقا عابدین ببین این چی میگه؟ بپرس که آیا حق داره به منشی بگه چه خبر؟
عابدین: سلام روز بخیر، بله؟
خبرنگار آژانس: سلام روز بخیر خسته نباشید، جناب مهندس اگر امکان داره گوشی بدید به آقای علینقی
صدای مهندس عابدین شنیده می شود: آقای علینقی با شما می خواهند صحبت کنند و علینقی با همان لحن خاص فریاد می زند: بگو جلسه داره ...
گوش به منشی سپرده می شود، از ایشان سوال می شود که آیا از شما پرسیدم چه خبر یا اینکه چیز دیگری؟
منشی: من گفتم که شما چی درخواستی داشتید ...
و این سبک مدیریت تحلیلی تهدیدی جدید بر اتحادیه است. هدیه روز خبرنگار همکاران آژانس خبری چاپ و بسته بند ی ایران اینگونه برای یک سال با ادبیات تهران 1340 پرداخت شد.
البته بررسی های عملکرد این اتحادیه بدون شک ادامه خواهد داشت، اما به راستی این لحن و این روش شایسته مدیران اتحادیه ای است که پسوند فرهنگی را یدک می کشند است؟؟